Miejsce wiecznego spoczynku kłodzkich Żydów jest usytuowane przy dzisiejszej ulicy Bohaterów Getta 18, w pobliżu Szkoły Podstawowej nr 6 i Komendy Powiatowej Policji w Kłodzku. Pierwotnie wejście na nekropolię znajdowało się od wschodniej strony przy nieistniejącym dziś budynku domu przedpogrzebowego, w którym mieszkał grabarz i nadzorca obiektu. Obecnie nie jest ono dostępne, zachował się po nim jedynie ślad na murze w postaci miejsca po bramie wjazdowej i furtce. Są one widoczne jeszcze na zdjęciach z roku 1988, dołączonych do inwentaryzacji cmentarza sporządzonej przez K. Myślińskiego. Dostęp do obiektu jest możliwy od jego południowej ściany, od strony szkoły.

Cmentarz składa się z dwóch części - starszej, niemieckiej - z nagrobkami pochodzącymi z XIX i XX wieku (położonej w dolnej, wschodniej części) oraz połączonej z nią schodami części powojennej polskiej (znajdującej się przy zachodniej ścianie usytuowanej po powiększeniu obiektu nieco wyżej niż część pierwotna). Lica nagrobków zgodnie z tradycją żydowską skierowane są na wschód (w stronę Jerozolimy), epitafia po tej stronie w języku hebrajskim, niemieckim, dwujęzyczne - niemieckie i hebrajskie (po tej samej stronie lub po jednej stronie niemieckie, po drugiej hebrajskie).

Obiekt jest przedzielony główną alejką prowadzącą ze wschodu od muru na zachód do schodów na część polską. Pochówki rozpoczęto po północnej stronie alejki, w części niemieckiej, w kwaterze północno-zachodniej, skrajnej przed powiększeniem cmentarza, naprzeciw oryginalnego nań wejścia, po czym kierowano się rzędami w stronę wschodnią w układzie z północy na południe. Na cmentarzu zachowało się przynajmniej 215 nagrobków, w tym w części polskiej 29, natomiast samych komór grobowych zlokalizowano około 375.

Najstarsza część niemiecka z zachowanymi nagrobkami z połowy XIX wieku (najstarsza odczytana data śmierci - 1845 rok) i późniejszymi (także z lat 30. XX wieku), składa się z kilku typów macew, różniących się pod względem materiału, stylu architektury cmentarnej i stanu zachowania. W jej skład wchodzą stojące lub półleżące na podstawach nagrobki w postaci typowej macewy z piaskowca, głównie prostokątne płyty o zakończeniu półokrągłym o wysokości do 2 m., ale też leżące, prostokątne. Piaskowiec znajduje się w stanie zachowania ogólnie złym, mocno zerodowany przez działanie czynników atmosferycznych, stąd inskrypcje są całkowicie lub częściowo nieczytelne. Większość płyt jest uszkodzona również mechanicznie - połamana, część została sklejona. Wymagają dalszego zabezpieczenia środkami chemicznymi. Na części występuje symbolika nagrobna w postaci dłoni w geście kapłańskim, dzbanów, przedstawień połamanych drzew.

Można tu zaobserwować również nagrobki w postaci sarkofagów marmurowych (rodzina Brieger, Samuel Caro) i piaskowcowych. Stan ich zachowania jest dużo lepszy niż stojących płyt. Poziome płyty pomników nagrobnych są w większości dobrze czytelne i nie posiadają większych uszkodzeń mechanicznych. Boki ozdobiono ornamentami głównie roślinnymi. Sarkofagi były rozmontowane, część płyt inskrypcyjnych połamana - zostały w miarę możliwości zrekonstruowane. Kolejny typ to lekko pochylone, oparte na podporach lub stojące pionowo na podstawach głównie piaskowcowych płyty nagrobne prostokątne, często zakończone łukami różnego rodzaju, wykonane z marmuru. Większość z nich była rozbita na wiele kawałków (od 6 do ponad 20) - zostały wyczyszczone i w miarę możliwości zrekonstruowane przy pomocy kleju epoksydowego. Część macew pozostaje nadal niekompletna, ponieważ nie znaleziono wszystkich elementów. Kamień zachował się w stanie dość dobrym, epitafia niezatarte, czytelne. W tej części znajdują się także typowe dla starszej XX-wiecznej części pomniki w formie obelisku ustawionego na cokole, wykonane głównie z kamienia szlachetnego - marmuru, granitu i sjenitu, sięgające do 2,5 m. Nieopodal północno - wschodniego narożnika cmentarza umiejscowiona została zbiorowa mogiła Żydów zamordowanych pod koniec wojny w Kłodzku. Do dziś zachował się kamień nagrobny w formie tablicy granitowej osadzonej w piaskowcu, ufundowany przez powojennych Żydów kłodzkich zrzeszonych w Kongregacji Wyznania Mojżeszowego. Płyta została zrekonstruowana z 2 kawałków, niekompletna w części środkowej. W pobliżu znajdują się dwie powojenne mogiły polskich Żydów z zachowanymi kompletnymi nagrobkami wykonanymi taką samą techniką, jak przy wspomnianej mogile. Ponadto w tej części przy alejce przy wschodniej ścianie kirkutu umiejscowiony jest grobowiec rodziny Zimmermann złożony z boków z czerwonego piaskowca oraz przypominającej trójkąt granitowej płyty nagrobnej, niestety mimo rekonstrukcji niekompletnej. Nieopodal znajduje się jedna z największych stojących płyt granitowych (o wysokości około 2 m) rodziny Dzialoszynski oraz kolumna na podstawie z cokołem o łącznej wysokości około 4 m. Zachowało się również kilka nagrobków dziecięcych w postaci owalnych płyt lub małych obelisków o wysokości około 60 cm. Stan zachowania nagrobków na starszej części niemieckiej, tj. zlokalizowanych na północ od głównej alejki, można szacować na około 49%. Na reszcie obszaru zachowały się czytelne komory grzebalne, czasami z podstawami macew, wykonanymi głównie z piaskowca. Przed rozpoczęciem programu renowacji obiektu kwatera była zdewastowana w około 90%. Na tym obszarze znajdują się także dwa inne - oprócz wymienionych - pochówki powojenne, zlokalizowane przy schodach prowadzących na polską kwaterę. Część grobów jest zniekształcona przez wyrosłe na nich drzewa.

Druga część cmentarza, położona po południowej stronie alejki głównej, pochodząca z okresu od końca XIX do końca lat trzydziestych XX wieku, prezentuje się nieco odmiennie. Przy wejściu widoczna jest duża liczba zachowanych oryginalnych macew (ich stan zachowania ocenić można na około 62%). Dominują tu wytworzone z kamienia szlachetnego, często polerowanego kamienie nagrobne w formie już nie tradycyjnych płyt prostokątnych o łukowym zakończeniu, ale nawiązujące bardziej stylem architektury cmentarnej do niemieckich wzorców, obeliski ustawione są na podstawach z piaskowca, niemalże identyczne z macewami z cmentarza żydowskiego w Berlinie. Ich wysokość wraz z podstawą przekracza często 2 m. Oprócz tego zaobserwować tu można nawiązujące do wzorców neoklasycystycznych pomniki w formie kolumn umieszczonych na cokołach, o wysokości przekraczającej 2 m. Złamane kolumny mają symbolizować przerwanie życia. Stan zachowania powyższych form nagrobnych należy ocenić na bardzo dobry i dobry, część ma niewielkie ubytki, epitafia są dobrze czytelne.

Cmentarz nie był użytkowany od połowy lat siedemdziesiątych XX wieku, ale już w 1971 roku rozważano jego likwidację. W piśmie Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Kłodzku do Kongregacji Wyznania Mojżeszowego we Wrocławiu można przeczytać: "(.) mając na uwadze stan estetyczny miasta i dobro spraw cmentarnych wnioskuje o zamknięcie i likwidację obecnego cmentarza /brak możliwości dalszego jego utrzymania i poszerzenia/ oraz przeniesienie go i utworzenie odrębnej kwatery z przeznaczeniem na cmentarz żydowski w kompleksie rozbudowywanego i zagospodarowywanego cmentarza komunalnego z zachowaniem wszelkich wymogów wyznania Mojżeszowego i życzeń zainteresowanych". Warto jednak doprecyzować, że u podstaw decyzji o zamknięciu i likwidacji cmentarza leżały przede wszystkim plany wybudowania na jego terenie budynku filii Politechniki Wrocławskiej. Jednakże w związku z faktem, że zgodnie z ówcześnie obowiązującą ustawą o cmentarzach i chowaniu zmarłych - nekropolia mogła zostać zlikwidowana jedynie wówczas, gdy od ostatniego pochówku upłynęło 30 lat, czyli zgodnie z prawem dopiero w 2004 r. Ponowne pismo w tej sprawie władze Kłodzka skierowały do Związku Religijnego Wyznania Mojżeszowego w PRL 6 kwietnia 1972 roku, w odpowiedzi na nie adresat wyraził kategoryczny sprzeciw wobec planu likwidacji i przeniesienia cmentarza z powodów religijnych. Mimo to Kierownik Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Kłodzku w piśmie z dnia 19 listopada 1973 roku do Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu ponownie prosił o podjęcie decyzji w powyższej sprawie w jak najkrótszym terminie.

Na podstawie zachowanych dokumentów archiwalnych trudno jednoznacznie stwierdzić, co wpłynęło na zmianę decyzji lokalnych władz administracyjnych i zachowanie cmentarza. Jednakże według przekazów żydowskich mieszkańców Kłodzka, delegacja działającego wówczas kłodzkiego oddziału Towarzystwa Społeczno - Kulturalnego Żydów w Polsce z jego ówczesnym przewodniczącym - Izraelem Tuchendlerem kilkakrotnie interweniowała u czynników decyzyjnych. W 1974 r. cmentarz został oficjalnie zamknięty dla celów grzebalnych. Kilka lat później w jego bezpośrednim sąsiedztwie wybudowano kilkupiętrowy budynek dla potrzeb politechniki. Z tego okresu pochodzi część muru cmentarnego oddzielająca nekropolię od budynku. W trakcie prac budowlanych zajęto kilkumetrowy pas cmentarza, ponadto w tym samym okresie wyburzono będący w całkiem dobrym stanie technicznym dom przedpogrzebowy zbudowany z czerwonej cegły.

Od połowy lat siedemdziesiątych nieliczni pozostali w Kłodzku Żydzi grzebali swych zmarłych na cmentarzach żydowskich w Wałbrzychu i we Wrocławiu, inni na cmentarzach komunalnych. Rodziny kilkorga zmarłych podjęły decyzję o ekshumacjach - m.in. na cmentarz żydowski w Berlinie i na cmentarz komunalny w Kłodzku. Obiekt popadał w zapomnienie, ulegając z biegiem czasu postępującej dewastacji. Zdemolowano część niemiecką, wiele macew ukradziono. Kwaterę polską okoliczni mieszkańcy zasypali śmieciami. Teren zarósł całkowicie samosiejkami i dzikim drzewostanem stając się miejscem spotkań marginesu społecznego. Lata 80. i 90. to czarna karta w historii cmentarza. Brak zainteresowania ze strony lokalnych władz i społeczne zapomnienie wskazywało na to, że nie odzyska nigdy swego właściwego miejsca w historii miasta. W 2000 r. cmentarz żydowski w Kłodzku przeszedł na własność Gminy Wyznaniowej Żydowskiej we Wrocławiu, (jako prawnej spadkobierczyni wcześniejszego użytkownika Kongregacji Wyznania Mojżeszowego). Jednakże nie zmieniło to stanu obiektu. Dopiero rok 2005 i działania ówczesnego przewodniczącego zarządu wrocławskiej Gminy Wyznaniowej Żydowskiej - Ignacego Einhorna przyniosły poprawę sytuacji. Z jego inicjatywy grupa związanych z Kłodzkiem ludzi dobrej woli zaplanowała renowację cmentarza. W działania zaangażowała się warszawska Fundacja Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego, Antyschematy oraz Antoni Gałuza - dyrektor sąsiadującej z cmentarzem Szkoły Podstawowej nr 6. Całość przedsięwzięcia nadzorowała wałbrzyska Delegatura Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we Wrocławiu.

W lipcu 2005 roku pod kierunkiem Jerzego Fornalika - nauczyciela Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Borzęciczkach - przez tydzień pracowała tu młodzież z gimnazjów i szkół średnich z Sulejówka, Warszawy, Koźmina i Borzęciczek z programu Antyschematy. Grupa ta dała początek działaniom ratującym cmentarz żydowski, wkładając ogrom pracy w oczyszczenie jego terenu z zarastającej go roślinności. We wrześniu 2005 roku po nawiązaniu współpracy z Fundacją Krzyżowa dla Porozumienia Europejskiego kirkut zaczęli odnawiać jej wolontariusze z międzynarodowego projektu "Wolontariusze w służbie zabytkom". Prace rozpoczęli od wspomnianego wcześniej wywiezienia 80 ton śmieci z polskiej części cmentarza. Następnie przystąpili do badań i sporządzenia dokumentacji konserwatorskiej obiektu. Przed nadejściem zimy zaprojektowano i zakupiono specjalny dźwig do podnoszenia macew, dzięki czemu podniesiono pierwsze nagrobki, których waga dochodziła czasami do 500 kg. Wywieziono też porozbijane płyty inskrypcyjne - około 30 sztuk, by w budynku szkolnym zimą dokonać ich wyczyszczenia i reintegracji przy pomocy specjalistycznych klejów kamieniarskich.

Początek roku 2006 to intensywne prace dokumentacyjne związane z przygotowywaniem wniosku o wpis obiektu do rejestru zabytków. Szereg związanych z tym formalności zostało dopełnionych i kłodzki kirkut został wpisany do rejestru zabytków decyzją Dolnośląskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we Wrocławiu, w której czytamy: "Kirkut jest cennym obiektem o znaczeniu dla historii i kultury Kłodzka. To jeden z ostatnich śladów żydowskich cmentarzy w Kotlinie Kłodzkiej, świadczący o wielowiekowej obecności Żydów na terenie Śląska. Jako dzieło stanowiące świadectwo minionej epoki, którego zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadane wartości historyczne, artystyczne i naukowe podlega opiece i ochronie".